"ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΒΟΥΛΗΣΗ – ΩΡΑ ΑΠΟΦΑΣΕΩΝ"

ΓΡΑΦΕΙ Ο ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ

Αναρωτιέμαι αν άφηνα κι άλλο να τρέχουν τα γεγονότα θα μπορούσα να κατασταλάξω , χωρίς να επηρεαστώ, σε ένα κείμενο που θα έδινε χώρο και χρόνο για προβληματισμό; Πόσο ξεπερασμένοι μπορεί να είμαστε μέσα σε λίγες μόνο ώρες ή μέρες;

Όμως τελικά έκανα λάθος. Δεν χρειάζεται να περιμένεις να ξεπερνούν τα γεγονότα. Τότε χάνεται πραγματικά η ουσία. Ξέρετε γιατί; Πολύ απλά λησμονούμε διαρκώς πως μας έχει παραχωρηθεί το δικαίωμα της ΕΛΕΥΘΕΡΗΣ ΒΟΥΛΗΣΗΣ. Από ποιόν; Μα από τον Θεό. Άρα σε κάθε δίλημμα ή προβληματισμό οφείλουμε να μην παραχωρούμε σε κανέναν άλλον αυτό το δικαίωμα. Δεν πρέπει να αφήνουμε κανένα άλλον να αποφασίζει για εμάς. Γιατί τότε κινδυνεύουμε μέχρι και την ψυχή μας κι όχι απλά μόνο την ζωή μας να χαρίζουμε. Ακόμα κι αν κάποιοι με βία απειλούν τα πάντα γύρω μας εμείς θα είμαστε εκείνοι που θα αποφασίσουμε ποια στάση θα κρατήσουμε. Έτσι δεν πρέπει να είναι…ή μήπως φοβόμαστε να το υπερασπιστούμε;

Πολλά τα διλήμματα τελευταία:

· Υγεία ή ελευθερία;

· Υγεία ή κοινωνικές σχέσεις;

· Υγεία ή Πίστη;

· Υγεία η Θεία Κοινωνία;

· Υγεία ή δουλειά;

· Υγεία η πρόσωπα χωρίς μάσκες;

· Εμβόλιο και παγκοσμιοποίηση ή ελευθερία επιλογής;

· Να κάνεις ότι σου ζητήσουν ή να χάσεις τα πάντα;

· Εμπιστοσύνη στους ειδικούς ή απόλυτη εμπιστοσύνη στον Χριστό;

Το τράβηξα πολύ; Μα νομίζω πως απλά συντόμευσα έναν μακρύ κατάλογο διλημμάτων που είτε θες είτε δεν θες κάποια στιγμή, τώρα ή πιο μετά θα πρέπει να απαντήσεις. Στα διλήμματα δίκαια θα μου αντιτείνετε πως ξέχασα ένα ακόμα: Σφράγισμα ή Χριστό; Και ρωτάω…φθάσαμε εκεί; Μας το ζήτησαν; Τότε γιατί μου το θυμίζετε;

Μήπως κάνετε λάθος και φοβάστε πως αυτό θα έλεγα; Ποιος σας το ψιθυρίζει; Η συνείδηση σας; Δεν μπορώ να απαντήσω παρά μόνο για μένα.

Είδαμε πολλά, ακούσαμε ακόμα περισσότερα, ζούμε στιγμές πρωτόγνωρες. Αυτό γνωρίζω σίγουρα, όπως όλοι μας.

Τίποτα όμως δεν με άγγιξε περισσότερο από την ίδια μου την συνείδηση. Κατά περίεργο τρόπο ένιωσα ταυτόχρονα πολύ μικρός αλλά και γίγαντας. Ένιωσα απέραντα αμαρτωλός αλλά και ευλογημένος. Ένιωσα κυνηγημένος αλλά και ελεύθερος. Γύρεψα την εξομολόγηση λες κι έφταιγα κι εγώ για όσα δεινά και περίεργα μας συμβαίνουν, λες και για όλες τις παραλείψεις και τα λάθη πολιτικών, ιεραρχών, όλων μας φταίω…Απλά γιατί θα άφηνα μόνο Του πάνω στον Σταυρό Τον Ένα. Γιατί θα κοιτούσα από μακριά να αναφωνεί και πάλι ΑΦΕΣ ΑΥΤΟΙΣ, ΟΥ ΓΑΡ ΟΙΔΑΣΙ ΤΙ ΠΟΙΟΥΣΙ, και γιατί η Ανάσταση Του θα ήταν όπως και τότε ΑΘΕΑΤΗ από όλους και όλες αφού μόνο «προφυλαγμένοι» από κάποιον ιό θα παρατηρούσαμε μακρόθεν.

Το τι έπραξα τελικά δεν θα το εκστομίσω τόσο ευθέως. Θα πω όμως πως τελικά δεν έκλαψα πικρά αλλά ένιωσα και έζησα ΑΝΑΣΤΑΣΗ με τρόπο που εγώ επέλεξα κι επειδή και κάποιοι άλλοι μου χάρισαν. Μετά έμαθα πως έγινε κι αλλού, κι άλλοι γεύτηκαν μέσα στην γενικότερη πίκρα την γλυκιά γεύση της ΣΥΜΜΕΤΟΧΗΣ.

Κι αν κάποιοι άλλοι δεν το κατάφεραν αν και το ήθελαν πολύ με τα δάκρυα τους και τον πόνο της καρδιάς τους που προκαλούσαν τα καρφιά που για μία ακόμα φορά τρυπούσαν τα χέρια και τα πόδια του Χριστού κατάφεραν (όπως λένε άγιες ψυχές) να «αγγίξουν» Εκείνον που τόσο το περίμενε.

Κάποτε οι Άγιοι μας μας μετέφεραν , σαν δώρο Θεού, το τι θα συμβεί και με ποιους τρόπους. Σήμερα είμαστε ελεύθεροι να αποφασίσουμε αν καταλάβαμε ή αν «χωνέψαμε καλά» τι μέλλει γενέσθαι. Τώρα γνωρίζουμε πως αν έλθουμε «εις εαυτόν» κι αν «άνω θρώσκομεν» (δηλαδή αποκτήσουμε ολοκληρωτικά την ουσία που μας παραχωρήθηκε άνωθεν και γίνουμε άνθρωποι που θα ξανακοιτάξουμε ΠΑΝΩ) τότε θα είναι εύκολο να αποκαταστήσουμε τον διάλογο μαζί Του. Ένας διάλογος που μόνο με την Θεία Κοινωνία ολοκληρώνεται και μόνο αν καταλάβουμε που σφάλλουμε και όντας ταπεινοί και όχι δήθεν άσφαλτοι ζητάμε το έλεος Του.

Για ότι θα έρθει από εδώ και πέρα την ευθύνη ο καθένας για τον εαυτό του την έχει ο ίδιος. Ταυτόχρονα όσο πιο πολλοί ερχόμαστε σε συναίσθηση τόσο μεγαλύτερη δύναμη αποκτά η κοινή επιθυμία και βούληση.

Ας βγάλει ο καθένας τα συμπεράσματα του. Έτσι κι αλλιώς έρχεται η ώρα για αποφάσεις.

Είτε οι λοιμοί είτε οι λιμοί είτε οι σεισμοί και καταποντισμοί είτε οι πόλεμοι κτυπήσουν την πόρτα της ανθρωπότητας μην τρομάξουμε, μην χάσουμε την Πίστη και την εμπιστοσύνη μας στον Χριστό.

Έτσι μας έχουν πει, γι αυτά μας προειδοποίησε ο Θεός μέσω των Αγίων Του και οφείλουμε να είμαστε προετοιμασμένοι.

Ο καιρός γαρ εγγύς εστίν αλλά καιρός (ευκαιρία ) εστίν.

Καλή δύναμη και καλή Φώτιση να έχουμε.

+++